25
باران می گرید ،
و فضا کیمیای دشت شب می شود .
تنها میمانی
دشتی آبی و آسمانی سبز .
ستاره ها می شکنند .
و ظلمت ، لبخند سردی بر لب می آورد ،
چهره ای در نگاهت بیدار می شود .
26
چهره ی خود را در دامان شب گم می کنم ،
و در کوران نارس لحظه ها ، روزنه ای به اوج می یابم .
به بالین خوشه ی شب چنگ می زنم .
رها می شوم از ریزش نور ،
در اندیشه تنهایی آفتاب .